12. 11. 2007.
Među ostalim talentima, Goran Kosanović nesumnjivo ima i dar da pronađe tu tanku, neprekidnu nit koja nas povezuje s doživljajima iz najudaljenijih slojeva našeg bića.
Kao autor koji se bavi stvaralaštvom na specifičan, vrlo redak i neobičan način on, dakako, vrlo dobro shvata simboličku uslovljenost dela slikovnih umetnosti, i to uslovljenost ne samo njihovim istorijskim kontekstom već pre svega važnim emocionalnim porukama koje se odatle iščitavaju.
On zna psihozu masovnih doživljaja javnih događaja i vrlo dobro poznaje ikonografiju umetničkog, muzičkog, filmskog ili naučnog sveta koja je potpuno ispunjavala vreme odrastanja i sazrevanja (ne samo njegove generacije), ili čarolije crtanih maštanja iz najranije mladosti koje se na krajnje neuobičajen način sada vraćaju kao doživljaji podstaknuti ovim radovima, izbijaju na površinu sećanja, te ih ponovo postajemo svesni - naravno, isprovocirani Kosanovićevom svesnom namerom da od njih učini trodimenzionalne slike u čiji se minijaturni svet svako, makar nesvesno i makar na tren, može uvući i s njihovim tvorcem podeliti davno izgubljeni osećaj slobode, sreće i ljubavi.
Jovan Despotović, likovni kritičar
